حوزه علمیه زینبیه(س) سراوان

پایگاه اینترنتی آیت الله العظمی محمدتقی بهجت در مطلبی به نقل از آن عالم عارف نوشت:

 خودمان کرده ایم و اجازه نمی دهیم بیاید قضایا را حلّ کند؛ با اینکه می دانیم اگر بیاید می تواند مشکلات را حلّ کند، ولی باز او را محبوس کرده ایم!
بنابراین، اگر میلیون ها نفر هم با او موافق باشند، او مثل شخص وحید و تنهاست که هیچ ناصر و مُعین و یار و یاوری ندارد! زیرا ما در بیداری درست به وظیفه خود عمل نمی کنیم. با این حال منتظریم که بیدار شویم و تهجّد به جا آوریم. اگر توفیق شامل حال انسان گردد، از خواب بیدار می شود و مشغول تهجّد می گردد؛ ولی اگر توفیق نباشد، چنانچه بیدار هم بشود، از آنها بهره نمی برد.
آقایی که زیاد به مسجد جمکران می رود، می گفت: آقا را در مسجد جمکران دیدم. به من فرمود: به دل سوختگان ما بگو برای ما دعا کنند و یک مرتبه از نظرم غایب شد. نه اینکه راه برود و کم کم از نظرم غایب شود!
همین آقا هفته قبل از آن هم، حضرت را در خواب دیده بود. ولی افسوس که همه برای برآورده شدن حاجت شخصی خود به مسجد جمکران می روند و نمی دانند که خود آن حضرت چه التماس دعایی از آنها دارد که برای تعجیل فَرَج او دعا کنند! چنانکه به آن آقا فرموده بود: اینها که به اینجا آمده اند، دوستان خوب ما هستند و هرکدام حاجتی دارند؛ خانه، زن، فرزند، مال، ادای دین؛ ولی هیچکس در فکر من نیست!
آری، او هزار سال است که زندانی است، لذا هرکس که برای حاجتی به مکان مقدّسی مانند مسجد جمکران می رود، باید که اعظم حاجت نزد آن واسطه فیض، یعنی فَرَج خود آن حضرت را از خدا بخواهد. خدا می داند در دفتر امام زمان عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف جزو چه کسانی هستیم؟! کسی که اعمال بندگان در هر هفته دو روز (روز دوشنبه و پنجشنبه) به او عرضه می شود. همین قدر می دانیم آن طوری که باید باشیم، نیستیم.