حوزه علمیه زینبیه(س) سراوان

مى‏خواستم ازدواج كنم، ولى پدرم مى‏گفت: هر موقع در تحصيل به مدارج بالاترى رسيدى و مقدمات و سطح حوزه را گذراندى و به درس خارج فقه و اصول رفتى، ازدواج كن. ديدم به هيچ صورت قانع نمى‏شود، اثاثيه را از قم برداشتم و به كاشان نزد پدرم آمدم. او گفت: چرا آمدى؟

گفتم: درس نمى‏خوانم! شما حاضر نمى‏شوى من ازدواج كنم.

خلاصه هر چه به خيال خويش مرا نصيحت كرد اثر نگذاشت. حتّى به بعضى آقايان سفارش كرد كه مرا براى درس خواندن نصيحت كنند، من هم بعضى را واسطه كردم كه او را براى موافقت با ازدواج من نصيحت كنند!

تا اينكه يك روز به پدرم گفتم: يا بگو كه من مثل حضرت يوسف هستم و دچار گناه نمى‏شوم، يا بگو گناه كنم يا بگو ازدواج كنم. به هر حال سرانجام موفّق شدم و نظر موافق پدرم را كسب كردم.

جشن دامادى بى‏تجمّل‏

براى جشن دامادى‏ام اطرافيان گفتند: براى تزئين مجلس عروسى، از تجّار فرش مقدارى فرش درخواست كنيم تا آنها را در مجلس جشن كه آن زمان رسم بود، آويزان كنيم.

اوّل تصميم گرفتم اين كار را انجام دهم، امّا بعد به خود گفتم: چرا براى چند ساعت جشن، سَرم را پيش اين و آن خَم كنم، مگر جشن بدون آويز كردن قالى نمى‏شود؟ خلاصه اين كار را نكردم و هيچ اتفاقى هم نيفتاد.

زندگىِ كامل‏

روزهاى اوّل ازدواجم بود، با همسرم آمدم قم و خانه‏اى اجاره كرديم. يك اطاق 12 مترى داشتيم، ولى يك فرش 6 مترى. پدرم آمد به منزل ما احوال پرسى، گفتم: اگر ما يك فرش 12 مترى مى‏داشتيم وتمام اطاق فرش مى‏شد، زندگى ما كامل بود. پدرم خنديد! گفتم: چرا مى‏خنديد؟ گفت: من 80 سال است مى‏دوم زندگى‏ام كامل نشده، خوشا به حال تو كه با يك فرش زندگى‏ات كامل مى‏شود!

تشكّر از خانواده‏

با اينكه رفت و آمد مهمان به منزل ما زياد بود، ولى خانواده گفت: شما آقاى مطهرى را دعوت كن.

علّت را پرسيدم؟ گفت: چون تنها مهمانى كه موقع رفتن، به نزديك آشپزخانه آمده و از من تشكّر مى‏كند، ايشان است، بقيه مهمان‏ها تنها از شما تشكّر مى‏كنند[1]!